Het imposante gebouw, dat eerder dienst deed als klimhal en opvangplek voor uitgeprocedeerde asielzoekers, stond lange tijd leeg. De herbestemming begon als een grap, toen Ronald Bax de vorige eigenaar vroeg of hij het gebouw soms van hem moest overnemen, maar na een geslaagde en snelle renovatie opende in mei een grandioze indoor speeltuin in deze eerste betonnen kerk van Nederland. Voor Bax, die klanten begeleidt bij financieringen en zelf investeert in onroerend goed, was dit het eerste project met een monumentale status en in zijn eigen woonplaats.‘Ik woon en werk vlakbij, dus ik wist dat deze buurt een dergelijke voorziening kon gebruiken. Midden in het centrum, in Amsterdam Zuidoost en richting Amstelveen vind je indoor speelparadijzen, maar niet in Bos en Lommer. En dat terwijl je hier een grote groep mensen bereikt: dit is een kinderrijke omgeving, je hebt hier de uitloop van de Jordaan. Iedereen komt hier nu lopend of op de fiets.’ Dat een monument verbouwen extra uitdagingen met zich zou meebrengen, zag hij niet als een bezwaar. ‘Mensen vonden dat ik een moeilijk project op me had genomen, maar het was goed te managen.’

Er was de betrokken partijen veel aan gelegen deze buurt een impuls te geven

Vanwege zijn achtergrond in de bankensector wist hij zijn weg snel te vinden: hij schakelde direct met de gemeente voor een omgevingsvergunning en klopte voor financiering aan bij het Restauratiefonds, waarmee hij eerder had samengewerkt voor klanten. Al snel werd duidelijk dat het project dat hij op persoonlijke titel startte van alle kanten steun kreeg: ‘Er was de betrokken partijen veel aan gelegen om deze buurt een impuls te geven. De woningbouwcorporatie, de gemeente, de provincie…ik kon duidelijk merken dat dit niet gezien werd als zomaar een initiatief.’

Het project kreeg een financiële bijdrage van de Gemeente Amsterdam en Provincie Noord-Holland en een duurzaamheidssubsidie van het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, waardoor Bax kon investeren in onder meer zonnepanelen. ‘Een win-winsituatie, want een gebouw kan in de exploitatie nu eenmaal duurder uitvallen. Nu vloeien de baten rechtstreeks door naar de exploitant, Candy Castle.’ De St. Josephkerk neemt samen met een aantal andere erfgoederen deel aan een pilot van OCW; de komende jaren wordt de uitwerking gemonitord. Met de subsidie werden de isolatie, glasisolatie en aanpassingen aan de CV-installatie bekostigd. Het gebouw, ooit met spoed op de monumentenlijst geplaatst vanwege de sloopplannen ten gunste van woningbouw, is nu een schoolvoorbeeld van een duurzame herbestemming.

Dit gebouw dwingt een openbare functie af

Bax is blij dat zoveel mensen kunnen genieten van zijn project: ‘Ik wil liever iets nalaten dan slopen. Je moet luisteren naar een monument, je afvragen hoe het bedoeld is. Dit gebouw staat zo prominent in de buurt, het verdient gewoon een groot publiek. De laatste predikant van de St. Josephkerk verwoordde het een keer treffend: 'het gebouw had een openbare functie en dat heeft het nu weer.’ Genoten wordt er volop: kinderen kunnen hun hart ophalen met het bijzonder hoge en grote speellandschap, het hindernisparcours, de glijbanen, ballenbak en de trampolines waar vroeger het orgel stond.

Als je springt kijk je uit over het schip van de kerk, waar alle attracties middenin staan. Bax: ‘Uit respect voor het monument zouden we de muren nooit aantasten, maar daarnaast leent deze ruimte zich ook gewoon voor deze opstelling. Mensen weten niet wat ze zien als ze binnenkomen.’ Ook aan de begeleiders van alle jonge bezoekers is gedacht: overal zijn nisjes en hoekjes met zitplekken gecreëerd om je af te zonderen.

Met de gemeente werkten we nauw samen

De renovatie smaakt duidelijk naar meer, waarbij Bax met name tevreden terugblikt op de samenwerking met de betrokken partijen: ‘Op basis van een bestek van een adviesbureau in erfgoed en monumenten vroeg ik twee aannemers om een offerte. Met drie man van de gekozen aannemer Schakel & Schrale en de architect van Hylkema consultants vormde ik het bouwteam, dat meteen vertrouwen kreeg van het Restauratiefonds. Op basis van onze documentatie en begroting stelde het Restauratiefonds een passende financiering voor. Met de gemeente werkten we nauw samen; die toonde vooral veel souplesse bij het omgaan met afwijkende zaken. Dat Minister Bussemaker de officiële opening kwam verrichten vind ik veel zeggen over de betrokkenheid van het ministerie. De communicatie met iedereen verliep goed, de doorlooptijd was snel en dit voelde als een gezamenlijk project.’