In een chique villawijk in het Gelderse Hattem staat een grote witte Engelse villa ‘Het Landhuis’ uit 1916. Een kiezelstenen oprijlaan brengt je bij de monumentale woning. Erachter, omringd door hoge bomen en weelderig struikgewas, ligt een parkachtige tuin. Door de vrije, maar beschutte ligging lijkt de villa afgesloten van de drukke buitenwereld.

Binnen is een antiquair in de weer met kwastjes. Hij voorziet het meubilair, waaronder een dekenkist uit de 17de eeuw, van een opfrisser. Deze antieke meubels stonden nog in de woning toen Marco en Carianne Bol het huis kochten. ‘Er zitten prachtige stukken tussen. Ze zijn keurig bewaard gebleven’, zegt Marco. ‘De versiering van die dekenkist bijvoorbeeld, is nog intact. Die krijgt een plek in de ontvangsthal. Dat zijn toch mooie dingen? Zeker als je ze als het ware cadeau krijgt.’

Vermogende familie

Het meubilair was niet de enige aangename verrassing toen Marco en Carianne de sleutel van hun huis kregen. ‘In de kelder bleken nog 250 flessen wijn te liggen. En niet zomaar wijnen, er zitten er tussen uit het jaar 1960.’ Op het moment van de overdracht was het huis een walhalla voor liefhebbers van historie. Aan de hand van posters die nog op de deuren hingen, spullen en meubels die overal in het huis stonden en de manier waarop de keuken was ingericht, was van alles te concluderen over de oorspronkelijke bewoners. ‘Het huis is gebouwd in opdracht van een vermogende familie met aandeel in een grote uitgeverij. De bijkeuken is zelfs voorzien van warmhoudplaten die aangesloten zijn op de centrale verwarming. Dat was voor die tijd een enorme luxe. En de besteklades konden op slot, zodat het personeel niet bij het dure bestek kon. Op zolder zijn verschillende bergingen gemaakt, ook weer voorzien van slot en grendel. In een van die bergingen staat een kast waarin vroeger fruit werd gedroogd. Blijkbaar was gedroogd fruit in trek.’

In 1960 is mevrouw Nanninga er komen wonen. Nanninga was een hard werkende, landelijk bekende kinderpsychologe. Tot aan haar overlijden op 83-jarige leeftijd heeft ze in de monumentale woning cliënten behandeld. ‘Volgens buurtbewoners leefde ze voor haar werk’, zegt Marco. ‘Haar tuin was haar lust en haar leven, maar aan het huis was in alle jaren niet veel veranderd. Wel denken we dat de stalen sierhekken die de terrassen op de eerste verdieping omheinen, vanuit haar ideeën zijn vormgegeven. Als je goed kijkt, zie je daarin namelijk spelende kinderen.’

Het grote voordeel van een vorige bewoner die weinig gaf om het onderhouden van haar huis, is dat alle historische details bewaard zijn gebleven. Van houten vloeren tot wandkasten en van een imposante blauwe regen in de loggia tot het traditionele fornuis in de keuken.

Soms voelt het alsof we vier levens leven

De schrik sloeg Marco en Carianne dan ook om het hart toen een van de door hen uitgenodigde aannemers voorstelde om alles te strippen en ‘helemaal bling bling’ te maken. ‘Wat een idee hè’, zegt Marco verontwaardigd. ‘Alles wat door de decennia heen is opgebouwd, zou dan gesloopt worden. Dat deden we natuurlijk niet. We hebben een andere aannemer gezocht.’ Uit vier hoofdaannemers en veertig onderaannemers kozen Marco en Carianne een team van vakmensen die voor hen de restauratie van hun droomhuis zouden uitvoeren. ‘Zelf hebben we niet geklust’, zeggen ze lachend. ‘Dat is aan Marco niet besteed en ik heb er de tijd niet voor’, zegt Carianne. ‘Marco vult haar opgewekt aan. ‘Eén ding heb ik zelf gedaan: een kast verplaatst. Ik heb direct mijn pols gebroken. Als gevolg daarvan kon ik niet meer met de auto naar het werk. Toen ik een sprintje trok om de bus te halen, verzwikte ik mijn enkel. Nou, dat was wel even genoeg.’

Het regelwerk rond de restauratie biedt het stel sinds de sleuteloverdracht in mei 2013 al genoeg uitdaging, naast het drukke leven dat ze toch al leiden. Ze hebben drie kinderen in de basisschoolleeftijd: Ruben (8), Casper (7) en Thomas (4). Bovendien hebben ze beiden een baan met veel verantwoordelijkheden in het ziekenhuis. Carianne is chirurg-intensivist en werkt op onregelmatige tijden ten minste 45 uur in de week, Marco is patholoog en werkt vier dagen in de week. ‘Soms voelt het alsof we vier levens leven: ’s ochtends voor de kinderen zorgen en hen naar school brengen, overdag werken, ’s avonds weer met de kinderen aan de gang en tussendoor – en dat is het pittigste – duizend en één dingen regelen voor de restauratie.’ 

Dat het huis die hectische tijd helemaal waard is, bewijst de stralende blik van Marco wanneer hij zijn bezoek door de villa leidt. Het huis heeft 15 kamers, waaronder een eetkamer, een ‘jachtkamer’ met uitzicht op de tuin, een studeerkamer met openhaard en een ruime woonkeuken. ‘Hier hoeven we nooit meer weg’, zegt Carianne, doelend op de 650 vierkante meter woonoppervlak.

Hoewel het huis hun stoutste dromen overtreft, was dit in eerste instantie niet het object van hun interesse. ‘Op Funda heb ik vier jaar lang een andere woning hier in de wijk gevolgd’ zegt Marco. ‘De prijs werd lager en lager. Toen ik dacht, dít is het moment, zijn we gaan kijken. Wat viel het tegen! Het huis was kleiner dan we hadden verwacht en het was hokkerig ingedeeld. Na jaren van wachten was dat een flinke teleurstelling.’

Het was Carianne die met een ander idee kwam. In de buurt stond nog een andere woning, die de makelaar ook in de verkoop had: de Engelse villa, in het bezit van een neef en nicht van de overleden mevrouw Nanninga. Onder het mom van ‘nu we er toch zijn’, besloten Marco en Carianne een kijkje te wagen. Ze vielen als een blok voor het huis. ‘Wat maakte dat we dit huis wilden hebben? Het feit dat het kon. Dat bedenk je toch niet? Maar alles klopte: het huis was groot, het was direct beschikbaar en de prijs was weliswaar hoog, maar gunstig.’

De energierekening was wel een klein puntje van aandacht. ‘Het huis is groot, heeft veel kamers en hoge plafonds’, zegt Carianne. ‘Nog voordat we het kochten realiseerden we ons dat we de verwarming niet hoog konden zetten, zonder een huizenhoge energierekening te krijgen. We stoken nu tot achttien graden. En dat is goed te doen. In de wintermaanden, als het écht koud is, trekken we gewoon een dikkere trui aan. In de woonkamer hebben we een pelletkachel staan. Overigens is het in de woonkeuken al snel een paar graden warmer wanneer we staan te koken.’

We hebben vier verschillende smeden uitgenodigd. Twee durfden het niet aan