Precies zoals het een liefhebber van erfgoed betaamt, nam hij contact op met de familie Van Waning om zo veel mogelijk over het monument te weten te komen. Het resultaat is een stapel vergeelde zwart-witfoto’s, waarop tot in detail is te zien hoe het kantoor decennialang stond ‘ingepakt’ tussen opslaghallen en fabrieken én hoe het sinds de sloop van het bedrijfsterrein in 1998 alleen, verlaten maar fier het laatste restje tastbare historie van de firma in leven hield. Ook had de familie nog het originele huisnummerbordje – 53 – dat nu weer aan de gevel prijkt. ‘Van Waning was een prominente Rotterdammer’, vertelt Taapken. ‘Hij was architect, ingenieur, regent, bestuurder en uitvinder. Het verhaal van zo’n bedrijf, dat voor Rotterdam zo belangrijk is geweest - waar vind je dat nou? Ik wilde het in ere herstellen. Daarom heb ik er – vanaf het moment dat ik contact opnam met de gemeente om het te kopen tot en met het moment dat de restauratie een feit is, 12,5 jaar tijd in gestoken.’

Zijn moed en moeite zijn niet onopgemerkt gebleven. Hij kreeg het monumentenschild van historisch genootschap Roterodamum. ‘Ik ben blij dat het gezien en gewaardeerd wordt. Want na dertig jaar leegstand, stond het monument er niet al te best bij. Hoe is het mogelijk, in een stad waar door de bombardementen toch al weinig erfgoed over is? Dat Villa van Waning nu weer springlevend is, geeft mij veel voldoening. ‘

• ‘Ga voordat je een monument koopt na wat je er wel en niet mee mag. Mijn plan was om een kas aan te bouwen, maar daar was de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed het niet mee eens, vanwege een muurschildering op de betreffende gevel.’
• ‘Heb geduld, maar geef niet op. Ik ben tien jaar lang in afwachting geweest van de gunning om dit monument te kopen.’
• ‘Zoek gelijkgestemden. In het Nationaal Restauratiefonds en in restauratieaannemer Den Hoed vond ik die. Bij monumenten denken mensen vaak in beperkingen, maar zij denken allebei vanuit wat wél kan.’