Tegen de westkant van de in 1947-1948 opnieuw opgetrokken kerk staat een rijk gedetailleerde vroeg 16de- eeuwse Kempische toren van twee geledingen en een ingesnoerde achtzijdige naaldspits. Het torenlichaam dateert, volgens een slecht leesbare jaartalsteen, uit 1501. De huidige spits, voor het eerst vervangen na een storm van 1717, dagtekent van na een brand in 1867. Door het verzakken van de toren zijn in 1947 zware steunberen aangebracht aan de zuid- en oostzijde.

Het rode baksteenwerk van de toren is geleed door speklagen van Gobertangesteen. Over de hoogte van de eerste geleding lopen haakse steunberen, die na de tweede versnijding verlevendigd zijn met slanke driehoekige pinakels met driepas-casementen, hogels en kruisbloemen. De toegang aan de westkant is gevat in een hoge geprofileerde spitsboog. De dagkanten bestaan uit zandsteenblokken. Op een der blokken aan de rechterkant van het portaal staat het (thans vrijwel onleesbare) jaartal 1501. In ieder gevelvlak twee diepe nissen met traceerwerk. Aan de oostkant zijn de (gedichte) nissen vrijwel geheel achter de kerkkap verdwenen. De tweede geleding eindigt met een spitsboogfries op kraagsteentjes. In de gevelvlakken zitten drie diepe nissen. Het torenportaal heeft aan de noord- en de zuidzijde banken tussen de pijlers van het gewelf. De basementen van de hoekpijlers zijn van zandsteen. Het hele torenlichaam is van binnen met een betonskelet bekleed.

Mechanisch torenuurwerk van J. van de Kerkhof, later voorzien van elektrische opwinding. Toren van belang uit een oogpunt van architectuurhistorie.