Joyce Stellinga was 19 en woonde in Neede, vlakbij Eibergen. ‘Ik kende de Kastanjefabriek van jongs af aan. Het stond al jaren leeg. Het werd de Kastanjefabriek genoemd, vanwege een rij kastanjebomen die er vroeger voor stond. Die zijn ooit gekapt. Ze zeggen dat dat was omdat de vallende kastanjes schade gaven aan de auto’s van medewerkers. Toen DirkJan onderweg van Halle naar mij het pand had gezien, begon hij er meteen over. Hij vond het zonde dat er niks mee gedaan werd en zei al snel: ik wil het kopen!’ DirkJan: ‘Ik wist eigenlijk meteen dat ik dat pand wilde opknappen, maar wat ik er dan mee zou gaan doen, daar had ik geen beeld van. Het was te groot om in te gaan wonen, dus we moesten er wel een andere invulling voor vinden.’

Ik wist eigenlijk meteen dat ik dat pand wilde opknappen, maar wat ik er dan mee zou gaan doen, daar had ik geen beeld van.

Joyce en DirkJan gingen in gesprek met de buurt en met de gemeente. Daar waren ze blij met deze twee enthousiastelingen, al vond men ze ook wel wat jong. ‘Dat merkten we eigenlijk steeds. Mensen dachten vaak eerst dat ze in de maling genomen werden. Twee zulke jonge mensen, Joyce was 19 en ik 23, dat kon toch niet waar zijn?

Twee zulke jonge mensen, Joyce was 19 en ik 23, dat kon toch niet waar zijn?

De verkoper lachte ons uit en de bank had in eerste instantie ook wel wat aarzeling. Dat kwam ook doordat ze daar weinig ervaring hadden met herbestemmingen. Ze vonden het moeilijk om in te schatten wat nu precies reëel was, qua financiering. Daarom verwezen ze ons, gelukkig maar, door naar het Nationaal Restauratiefonds waar ze wel vaker met dit bijltje hakken.’

DirkJan verkocht zijn goedlopende ICT bedrijf en Joyce zei haar baan op. Beiden klaar voor een nieuwe toekomst met de Kastanjefabriek. In mei 2015 kochten ze het pand, pas daarna begon het echte zoeken naar een nieuwe bestemming. Joyce: ‘We gingen marktonderzoek doen en daar kwam uit dat in deze streek een tekort was aan overnachtingsmogelijkheden. Het plan voor een Bed & Breakfast Hotel bleek het meest rendabel te zijn, dus dat hebben we verder uitgewerkt. Dat leek ons ook ontzettend leuk om te gaan doen.’ DirkJan: ‘Ik werkte in de ICT, het leuke van het bedrijf dat we nu hebben, is dat we veel contact hebben met mensen. Dat vind ik fijn.’

Het plan voor een Bed & Breakfast Hotel bleek het meest rendabel te zijn en leek ons ontzettend leuk.

Alle plannen en vergunningen waren een jaar na de koop rond, zodat in de bouwvak van 2016 de werkzaamheden konden beginnen. Joyce: ‘Wij hebben anderhalf jaar in bouwkleding rondgelopen. We hebben heel veel zelf gedaan en werkten gelijk op met de mensen van de verschillende bedrijven. Het is heel leuk om met elkaar een slimme manier van samenwerken te vinden: zo hebben we met zijn drieën het brandwerende plafond aangebracht. Muziekje erbij de hele dag, dat zorgt dat je plezier hebt met elkaar.’

We hebben met z’n allen vaak ontzettend gelachen.

DirkJan: ‘Ik was een computernerd en moet je mijn handen nu zien! Ik heb er echt eelt op gekregen. Joyce en ik hebben duizenden stenen schoongebikt. Ik deed het grove werk en Joyce borstelde ze schoon. Dat was echt een kwestie van bloed en zweet, maar zeker niet van tranen. We hebben met z’n allen vaak ontzettend gelachen.’

DirkJan fungeerde zelf als de coördinerend projectleider, dus hij stuurde alle bedrijven aan die hun deel van het werk kwamen doen. DirkJan: ‘Het heeft me ontzettend veel tijd en energie gekost om iedereen op het juiste moment in actie te krijgen. Want ze zeggen natuurlijk altijd dat het ‘voor elkaar’ komt, maar vaak is dat niet zo.

Ze zeggen natuurlijk altijd dat het ‘voor elkaar’ komt, maar vaak is dat niet zo.

Een eventuele volgende keer zou ik niet bezuinigen op het aantrekken van een projectleider. Dan had ik zelf meer tijd en energie gehad voor de invulling van alles.’

‘In 2016, toen we net begonnen waren met de verbouwing, hebben we meegedaan aan open monumentendag. De organisatie in de gemeente zei dat we op ongeveer 100 man konden rekenen. Maar het werden er tegen de 1000! Onze ouders kwamen om te helpen en we bleven maar koffie bijzetten. Uiteindelijk hebben we her en der de bouwtekeningen opgehangen, zodat mensen zelf onze plannen konden bekijken, want het was geen doen: voor zoveel mensen je verhaal vertellen. Maar het was bijzonder om te merken hoe het gebouw hier in de omgeving leeft bij de mensen. Er zijn er ook veel die hier nog gewerkt hebben.’

Het was bijzonder om te merken hoe het gebouw hier in de omgeving leeft bij de mensen.

‘Sinds 1 maart zijn we open. We hebben daar, met de eerdere ervaring van open monumentendag in ons achterhoofd, bewust niet een grote happening van gemaakt. Dat was ook niet nodig, want het begint eigenlijk als vanzelf te lopen. Dat is voor ons ook fijn om erin te komen. Door de week hebben we veel zakelijke gasten en nu het weer mooier wordt, komen er ook meer mensen om vanuit hier een paar dagen te fietsen in de omgeving.

Het is nu bijna af, al staan er nog wel wat dingen op stapel voor de toekomst.

Het is nu bijna af, al staan er nog wel wat dingen op stapel voor de toekomst. We willen nog een fietsenstalling gaan maken, die mooi past bij de natuur op het terrein. Maar eerst gaan we op het terrein nog een huis voor onszelf bouwen. Dat wordt een kleine uitgave van de Kastanjefabriek, zodat het mooi op elkaar aansluit.’