‘Wij zijn lang op zoek geweest naar een tweede huis in Frankrijk. En toen zagen we opeens deze boerderij te koop. Qua sfeer en stijl eigenlijk precies zoals ons in Frankrijk voor ogen stond, maar wat we daar nog niet gevonden hadden. Dit pand stond in Winsum, niet ver van waar we toen woonden. Een Oldambster boerderij met een hoog dwarshuis en een aangekapte schuur uit 1854. Het ligt op de rand van het Hoogeland en het Reitdiepdal, landschappelijk een erg mooi gebied.’

Het pand was qua sfeer en stijl eigenlijk precies zoals ons in Frankrijk voor ogen stond.

‘In december 2010 werd het pand bij inschrijving verkocht. Dan moet je dus bepalen wat je gaat bieden en de tijd daarvoor was heel kort. Wij bekeken de WOZ-waarde en de verkoopprijzen van vergelijkbare panden. Zo bepaalden wij wat we ervoor wilden betalen en wij bleken de gelukkigen! Wij hebben meteen de Monumentenwacht ingeschakeld om een quick scan te maken. Zo hadden we een globaal overzicht wat er moest gebeuren om dit monument weer in oude luister te herstellen. ‘

Wij bleken de gelukkigen!

‘De onderhoudstoestand leek redelijk, maar bleek uiteindelijk ‘redelijk slecht’. Er was jaren niets aan gedaan. Wij bespraken onze wensen met een architect. Het zoveel mogelijk terugbrengen naar de oude staat was daarbij belangrijk. Je koopt zo’n pand omdat je er wat mee hebt, niet om het om zeep te helpen. Verder vonden we het belangrijk dat ons huis een plek van ontmoeting moest zijn. Wij hebben zes grote kinderen, wij wilden graag dit voor hen een fijne plek zou worden om thuis te komen.

We vonden het belangrijk dat ons huis een plek van ontmoeting moest zijn.

Die wensen heeft Karla Ubels heel erg goed vertaald, vinden wij. De mensen van Libau, de onder andere als een soort welstandscommissie fungeert, waren meteen enthousiast over onze plannen. ‘Je kan straks weer 50 jaar voor uit, ’zeiden ze. Ook de mensen van de Rijksdienst waren positief. De ingreep in de schuur was nog wel een punt van overleg, maar daar zijn we goed uitgekomen met elkaar. Aan de zijkant hebben we een kleine inkeping aangebracht, daar valt het dak naar binnen. Daardoor hebben we bij een woongedeelte in de schuur nu een half overdekt terras. Dat maakt het voor ons leefbaarder en dat begrepen ze wel.’

‘Bij de verbouwing van de schuur hebben we veel zelf gedaan. We maakten daar eerst een woonkeuken, bijkeuken en slaapkamer, zodat we er konden wonen. We hebben er houtskeletbouw toegepast. De oorspronkelijke constructie van de schuur is nog steeds zichtbaar. Naast het werk in de schuur hebben we ook veel schilderwerk zelf opgepakt. Daar zit heel wat tijd in, net als in de zoektocht naar originele elementen en onderdelen.

Doordat we veel zelf hebben gedaan, zijn we veel verder gekomen dan we ooit hadden gedacht.

Zo vonden we na veel speurwerk vloerdelen van een aardappelmeelfabriek, die hier precies bleken te passen! We zijn nu nog steeds op zoek naar tegeltjes. Het geeft ontzettend veel voldoening als je iets vindt dat hier perfect past. Mijn uren tellen niet, het kost alleen vrije tijd.  Doordat we veel zelf hebben gedaan, zijn we veel verder gekomen dan we ooit hadden gedacht.’

‘Er hebben in het voorhuis heel wat vakmensen rondgelopen. We werkten met een aannemer die ook al bij de aankoop betrokken was. Een allrounder, iemand met veel ervaring met monumenten en dat verneem je echt wel. Voor het zinkwerk en het voegwerk hebben we ook mensen benaderd die in het monumentwerk zitten. De goten werden vervangen, overal zijn nieuwe blinden aangebracht, het originele sluitwerk werd hersteld. Namen kregen we door via de Monumentenwacht. Van Helmer Hut kregen we kleuradvies, hij is een autoriteit op dat gebied.’

Namen kregen we door via de Monumentenwacht.

‘In totaal is er zo’n drie jaar gewerkt aan het voorhuis. Daar begonnen we met het creëren van logeerkamers met douche en wastafels. Die waren eigenlijk bedoeld voor onze inmiddels uitgevlogen kinderen. Maar al die vakmensen maakten het daar zo mooi, dat we gaandeweg op het punt aankwamen dat we het voorhuis wilden delen met andere mensen. Daarom zijn we een bed and breakfast gestart: de Batenborg. Die naam komt van een van de voormalige eigenaressen: Bate de Sighers. Onze gasten kunnen hier de sfeer van de verleden tijd ervaren.’

‘Het voorhuis is helemaal af, we kunnen onze gasten goed ontvangen. En wij kunnen hier nu wonen, maar er liggen her en der nog wel wat klusjes. Het volgende grote project is de bijschuur. Wij hebben heel gefaseerd gewerkt, niet te veel dingen tegelijk opgepakt. Dat helpt om het overzicht te houden. En dat helpt weer om het geheel beheersbaar te houden, ook de kosten. Als je in een korte tijd moet bepalen wat je wilt betalen voor een monument, dan moet je zorgen dat je een globale indruk hebt van de conditie van het pand. Maar wat het daadwerkelijk gaat kosten, merk je pas later. Daar kan je behoorlijk op leeg lopen, als je niet uitkijkt.’

‘Ons pand is verbonden met de geschiedenis van het Groninger land. Onze boerderij was in eigendom van Groninger landadel, eerst de familie van Swinderen en later de familie Heldring- Star Numan. Mijn opa woonde vroeger op een Heldring boerderij. En ik nu dus ook, wat dat betreft is het kringetje rond. We zijn erg blij dat het tot zover gelukt is. Als je aan zoiets begint, dan heb je geen idee wat je te wachten staat. Dat is maar goed ook, want anders zou je er nooit aan beginnen. Regelmatig stopt er een auto; dan willen ze onze boerderij eens even wat beter bekijken. Wij genieten van deze plek en onze gasten ook. Wij hebben dit pand nieuw leven ingeblazen.’

Wij genieten van deze plek en onze gasten ook.