Gloria Vredeman en haar gezin trokken naar het noorden van het land, omdat haar man daar in het familiebedrijf ging werken. Tijdens een van hun zoektochten naar een huis zagen ze een rijks monumentale boerderij in Zuidlaren. ‘Wij vonden vooral de ligging erg mooi: je kijkt uit over de weilanden en in de verte zie je nog een stukje van het Zuidlaardermeer. Wij wisten meteen dat we, vooral vanwege dat uitzicht, achter op de deel wilden wonen. Maar omdat het een rijksmonument is, hebben we eerst uitgezocht hoe het zat met de regels. Architect Holstein heeft ons van het begin af aan geholpen: die beluisterde wat wij wilden en wist ook wat er in een rijksmonument mogelijk was. In 2007 hebben we het pand gekocht en ons woongedeelte gerestaureerd, met een Monumenten-hypotheek.'

Wij vonden vooral de ligging heel erg mooi.

‘Wij besloten om eerst de deel aan te pakken: daar wilden wij wonen. Het voorhuis wilden we gebruiken als logeerruimte voor familie en vrienden, die nu wat verder weg woonden. In 2009 was onze woonruimte helemaal af.’ De dochters van Gloria en Richard, Jade en Dali van 13 en 11, vinden het wonen in een monument eigenlijk heel gewoon. ‘Wij zijn eraan gewend, wij wonen hier al zo lang. Onze vrienden vinden het vooral erg groot.’ Pas in 2017 begonnen Gloria en Richard met de restauratie van het voorhuis. Gloria: ‘Toen hadden we voldoende gespaard om het grondig aan te pakken. Omdat tussen de logeerpartijen door het voorhuis niet gebruikt werd, kwam de gedachte op om hier een bed and breakfast van te maken. En de naam was snel gevonden: ‘In het Voorhuys’!

De naam was snel gevonden: ‘In het Voorhuys’

Toen we het huis net gekocht hadden, kwam de zus van de vorige eigenaar langsfietsen. Ze vroeg ons of ze even binnen mocht kijken: ze was hier opgegroeid. In het voorhuis wees ze ons op het bestaan van een kelder. Daar was op dat moment niks meer van te zien, maar samen vonden we de plek waar vroeger een deur moest hebben gezeten. Dat is al die jaren in ons achterhoofd blijven zitten.  Het was meteen ons plan om alle karakteristieke elementen uit het bouwjaar zoveel mogelijk te herstellen. Daar hoorde ook het terugbrengen van de kelder bij. Na wat hakken in de betonnen vloer kwam de trap naar de oude kelder tevoorschijn. De kelder bleek vol zand gestort te zijn, dat hebben we laten wegzuigen. Toen volgde de eerste verrassing: de ruimte was nog bijna volledig intact. We vonden de originele plavuizen en de roestafdrukken van de melkbussen die daar ooit stonden.’

We vonden de originele plavuizen en de roestafdrukken van de melkbussen die daar ooit stonden.

Maar in de kelder bevond zich nog een verrassing. ‘Er kwam een waterput tevoorschijn! Deze put is ouder dan de huidige boerderij. Voordat onze boerderij in 1885 gebouwd werd, stond op deze kavel een keuterboerderijtje. Daar hoorde deze waterput vermoedelijk bij. De vondst van die waterput vond ik op een bepaalde manier ontroerend.   Het geeft nog meer het gevoel dat ons pand verbonden is met een ver verleden. Dan zou je willen dat een huis tegen je kon praten: over alles wat er op die plek is voorgevallen. We besloten een kleine aanpassing aan de badkamer te doen: er kwam een glazen vloer in, waardoor je nu, als je staat te douchen, de waterput van weleer onder je ziet. Dat geeft een heel bijzonder gevoel van terug in de tijd gaan.’

De vondst van die waterput vond ik op een bepaalde manier ontroerend.

De waterput was een extraatje, bovenop al het werk dat er nog moest gebeuren. ‘Een belangrijk onderdeel van de restauratie was het houtwerk. Wij kozen daarom voor een aannemer die daar veel ervaring mee had, Timmerwerken de Jong. Hij heeft in twee ruimtes compleet nieuwe vloeren en balken aangebracht, alle luiken hersteld en of vernieuwd, oude deuren gerepareerd, de bedstede in ere hersteld en een ‘verdwenen’ bedstede omgebouwd tot werkplek. Engelhard Velthuis herstelde de plafondschilderingen, in de gang gaat het om Art Nouveau schilderingen. Hij heeft ook de hout-imitatie schilderingen op de deuren teruggebracht en de vloer in de woonkamer geverfd met een oude techniek. Het kleurgebruik hebben we gebaseerd op een kleurenonderzoek. De eerste kleur die hier ooit gebruikt was, was een groene tint. Die hebben we dus opnieuw aangebracht. Het mooie was dat uit de schuur later de stangen van de luiken tevoorschijn kwamen, waar we diezelfde groene kleur op aantroffen. Dat gaf opnieuw een bevestiging dat onze kleurkeuze klopte.’

Wij kregen de bevestiging dat de kleurkeuze klopte.

 ‘Zo’n project kost enorm veel tijd. Mijn man deed veel denkwerk en zorgde dat het financiële plaatje klopte. En ik was van het regelwerk. Dat doe je niet zomaar naast een baan. Ik heb uiteindelijk mijn baan opgezegd en ben een tijd lang fulltime bezig geweest met de restauratie van het voorhuis. Hoeveel keren ik niet naar de stichting Monument & Materiaal in Groningen ben gereden! Steeds weer ging ik daar op zoek naar oude materialen voor ons voorhuis. Wij wilden alles graag zo passend mogelijk uitvoeren. Als we het niet oud vonden, kochten we nieuwe spullen, zoals bakelieten deurkrukken en schakelaars. Precies met de uitstraling die wij wilden. Daar betaal je flink voor, evenals voor het marmer op de vloer en het behang op linnen. Het had ook goedkoper gekund, maar wij wilden dit in stijl aanpakken. Wij hadden genoeg gespaard, dus wij hoefden geen concessies te doen aan onze droom. Ik ben zo blij met het resultaat! Het stond bijna negen jaar leeg en nu is het zo mooi geworden! Wij gunnen het onze gasten om hiervan te genieten!’

Wij hoefden geen concessies te doen aan onze droom.